| Nowofundland | |
|---|---|
| |
| Charakterystyka | Duży pies o nieco melancholijny wyrazie pyska |
| Waga | |
| Wysokość | |
| Sierść | Szata długa i miękka; lśniąca oraz puszysta |
| Umaszczenie | Sierść może być czarna, brązowa, stalowa lub biało czarna |
| Kraj patronacki | Kanada |
| Klasyfikacja | |
Nowofundland- majestatyczny wygląd, spokojny charakter i imponująca lista uratowanych przez nie ludzi sprawiają, że Nowofundland cieszy się zasłużoną sławą jako lojalny towarzysz.
Wrażenie ogólne[]
Nowofundland to pies masywny i muskularny, o długiej i gęstej szacie, cechujący się dobrą kondycją ruchową, elastycznością i swobodnymi ruchami.
Zgodnie z obecnie obowiązującym w FCI wzorcem rasy, za istotne proporcje uważana jest sylwetka w obrysie prostokąta (wysokość psa jest niższa niż jego długość) – nieco dłuższego u suk, aniżeli u samców; tułów zwarty; głębokość klatki piersiowej jest nieco większa niż odległość od klatki piersiowej do podłoża.
Podstawowe cechy[]
- Głowa: Masywna, przy czym u suk nieco lżejsza, niż u samców;
- Mózgoczaszka:
- Czaszka: Kość ciemieniowa szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta.
- Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale nigdy ostro.
- Trzewioczaszka:
- Nos: Duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte; czarny u psów czarnych i biało czarnych, brązowy u psów brązowych.
- Kufa: o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka, pokryta krótkim, delikatnym włosem, pozbawiona fałd; kąciki wargowe widoczne, lecz nie przesadnie zaznaczone.
- Fafle: Miękkie.
- Zgryz: Zgryz nożycowy lub cęgowy.
- Oczy: niewielkie, osadzone umiarkowanie głęboko lecz szeroko; trzecia powieka nie powinna być widoczna; ciemnobrązowe u psów czarnych i biało-czarnych, u brązowych dopuszczalne nieco jaśniejsze.
- Uszy: nieduże, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych końcach, osadzone daleko w tyle głowy i do niej przylegające; przy mierzeniu koniec ucha winien u dorosłego psa sięgać do wewnętrznego kącika oka.
- Szyja: Mocna i muskularna; znaczne podgardle niewskazane.
- Tułów: O masywnym kośćcu. Oglądany z boku głęboki i mocny.
- Górna linia: Pozioma, prosta i stabilna.
- Grzbiet: szeroki.
- Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione.
- Zad: Szeroki, kąt spadku około 30 stopni.
- Klatka piersiowa: szeroka, pojemna i głęboka, żebra dobrze wysklepione.
- Linia dolna i brzuch: Prawie horyzontalna, podkasanie niewskazane.
Kończyny:
- Przednie: Proste i równoległe, zarówno w pozycji stojącej, jak i w stępie i w wolnym kłusie.
- Łopatki: Bardzo dobrze umięśnione, ustawione wyraźnie ukośnie.
- Łokcie: Przylegające.
- Śródręcze: Nieznacznie nachylone.
- Łapy: Duże lecz proporcjonalne do tułowia, dobrze zaokrąglone i zwarte, palce mocne i ściśle do siebie przylegające, połączone błoną.
- Tylne:
- Miednica: mocna, szeroka i długa.
- Uda: Szerokie i muskularne.
- Kolana: Dobrze kątowane.
- Podudzie: Mocne i dość długie.
- Stawy skokowe: Stosunkowo krótkie, ustawione bardzo nisko, rozstawione szeroko i równolegle do siebie.
- Łapy: Mocne i zwarte.
- Ogon: O szerokiej i mocnej nasadzie, sięgający do pięty lub nieco poniżej; noszony w linii poziomej, w spoczynku zwisający, pokryty gęstym włosem.
- Chody: Długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd kończyn tylnych; nieznaczne kołysanie grzbietem jest naturalne; przy przyspieszaniu kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, linia grzbietu pozostaje pozioma
Zachowanie i charakter[]
Nowofundland uważany jest za jedną z najbardziej przyjacielskich ras – znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności – zwłaszcza w stosunku do ludzi. Wraz z landseerem były tematem pojawiającym się w twórczości malarzy i poetów. Opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki nowofundlandki o imieniu Nana w powieści Piotruś Pan.
Galeria[]
Aby zobaczyć całą galerię, kliknij tutaj.